"برای منی که نون‌بخور نیستم گندم چیز بی‌فایده‌ایه....

 پس گندم‌زار هم منو به یاد چیزی نمی‌اندازه. 

اسباب تأسفه اما تو موهات رنگ طلاست. 

پس وقتی اهلی‌ام کردی محشر می‌شه 

گندم که طلایی رنگه منو به یاد تو می‌اندازه...

 و صدای باد رو هم که تو گندم‌زار می‌پیچه دوست خواهم داشت... 

اگر دلت می‌خواد منو اهلی کن!

دلم که خیلی می‌خواد، 

اما وقت چندانی ندارم. باید برم دوستانی پیدا کنم و

 از کلی چیزها سر دربیارم.

آدم فقط از چیزهایی که اهلی کنه می‌تونه 

سر در بیاره... انسان‌ها دیگه برای سر در آوردن

 از چیزها وقت ندارن. همه‌چیز رو همین‌جور حاضر آماده 

از دکان‌ها می‌خرن.

 اما چون دکانی نیست که دوست معامله کنه

 آدم‌ها موندن بی‌دوست...

 تو اگر دوست می‌خواهی خب منو اهلی کن"

عاشق داستان شازده کوچولوام...

بیشتره وقتا بینهایت خوشحالم که نزاشتم کودکِ درونم بمیره..

گاهی اوقات چقدر دلم هوس شیطنت میکنه...

از همون شیطونی هایی که حرف تو پشت بند اون باشه که میگی:

"مگه دستم بهت نرسه"...

ممنون که منو اهلی کردی.

یاحق